در غبار کوچه ذهن

من در اینجا و دلم در سنگرم جا مانده است‏

روح جان پرورده‏ام از پیکرم جا مانده است‏

نیست شوق پر کشیدن در وجودم یا که نه‏

قدرت پرواز از بال و پرم جا مانده است‏

خالى دستم دلیل ترس از بیگانه نیست‏

در گلوى شب پرستان، خنجرم جا مانده است‏

روى خاکستر، میان کوچه‏هاى سوخته‏

رد پاى شعرهاى دفترم جا مانده است‏

با همین یک پاى زخمى جاده را طى مى‏کنم‏

مى‏روم آنجا که پاى دیگرم جا مانده است‏

ناگهان چون این غزل از کوچه ذهنم گذشت‏